Bijdrage van sociale media aan de verspreiding van haat

Abu Bakr al-Baghdadi, leider van de terreurgroep ISIS, roept een “islamitisch” kalifaat uit in de gebieden die ze in Syrië en Iran hebben veroverd. Al-Baghdadi staat aan het hoofd van het kalifaat, als kalief: de leider van alle moslims ter wereld. De naam ISIS (Islamitische Staat in Irak en Groot-Syrië) is veranderd naar “Islamitische Staat”.

Regelmatig wordt in nieuwsberichten aangehaald dat wat ISIS doet, niet in overeenstemming is met de regels van de islam (o.a. het begaan van wreedheden tegen moslims en het en masse neerschieten van mensen zonder enige vorm van proces). Ook zou zelfs de nog niet lang geleden vrijgekomen Al-Maqdisi openlijk hebben gesteld dat al-Baghdadi en zijn opstandelingen afdwalen van hun geloof. Ik hoop van harte dat deze woorden van een in die rangen autoritaire persoon, doordingen tot en enige vat hebben op de gruwelijk in het rond schoppende volgelingen van al-Baghdadi. En dan zijn er ook nog de legers van Irak en Syrië die trachten het zich verspreidende ISIS-virus tegen te houden. Ik wens ze alle sterkte toe, maar op de één of andere manier kijk ik er niet hoopvol tegenaan.

Wat mij parten speelt, is hoe het zover is kunnen komen. Hoe heeft de propaganda van ISIS zoveel mensen kunnen bereiken.

Een tweede gegeven dat aansluit bij dit wringende gevoel, is de beangstigende represailles die Israël laat uitvoeren tegen Palestijnen, sinds de ontvoering van drie Israëlische jongeren in een gebied dat onder controle stond van de Israëli. Net duikt het bericht op dat de lichamen van de drie tieners zouden zijn gevonden onder een hoop stenen op de Westelijke Jordaanoever.

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/1.2017972

Netanyahu bedient zich van uitspraken als “Hamas zal een zware prijs betalen” en meer van dat soort dreigementen – terwijl nog niet eens vaststaat wie achter de ontvoering van en nu mogelijk de moord op de drie jongens zit – en het zijn de Palestijnse burgers die reeds sinds de verdwijning van de drie jongens het gelag betalen.

http://www.nrc.nl/nieuws/2014/06/15/israel-arresteert-80-palestijnen-voor-ontvoering-tieners/

http://www.gldstemt.nl/2.2545/buitenland/dode-bij-zoektocht-ontvoerde-tieners-israël-1.4406301

De link tussen beide trieste nieuwsfeiten bestaat uit de steunende functie die o.a. Youtube en Facebook spelen in het verspreiden van haatdragende boodschappen. Nog voor het kalifaat werd uitgeroepen, was het mogelijk om boodschappen van ISIS (Arabische ritmische redevoeringen door mannen met zwarte doeken om hun hoofd en geweren om de schouders) te bekijken op Youtube. Meer dan eens heb ik me afgevraagd hoe het mogelijk is dat zoiets niet van de website werd gehaald. Dezelfde verzuchting kwam bij me op toen ik aan Facebook een pagina rapporteerde die als titel opriep om elk uur een Palestijns kind te doden tot de drie Israëlische jongeren zouden zijn teruggevonden. Facebook liet me weten dat ze aan de pagina niets racistisch of haatdragend hadden ontdekt.

Ik verwacht vanuit de moslimgemeenschap een overtuigende afkeuring van al-Baghdadi en zijn heidense interpretatie van hun geloof, net zoals ik van de Israëli hoop dat ze van hun regeringsleiders eisen dat er eerst wordt vastgesteld wie achter de ontvoering van de tieners zit en dat dan de schuldige voor de rechter wordt gebracht. Dat die hoop en verwachtingen mogelijk niet zal worden ingevuld, zit er dik in.

Maar meer nog dan dat, vervult het mij met ongeloof en stuit het mij tegen de borst dat social media meewerken aan het verspreiden van haat tussen volkeren en binnen geloofsgemeenschappen.

Traditionele stilstand in regeringsvorming in België

Terwijl overal ter wereld de actualiteit voortraast, houdt de Belgische regeringsvorming er zijn traditionele ongehaastheid op na. De gelegenheid bij uitstek op even mijn pen (toetsenbord, maar dat klinkt niet zo mooi) af te stoffen en de gedachten hierrond te ordenen.

In het Midden Oosten rukt het gruwelijk fundamentalistische leger van ISIS op. De NMBS staakt op 30 juni omdat de werknemers 53 vakantiedagen hebben. ACW staakt tegen zichzelf. Er komt geen rechtse Europese fractie in het Europees parlement (enige coherentie was te ver zoek, of gewoon onbestaande).

Oekraïne ondertekent een “historisch” associatieverdrag met de EU, ter bevestiging van nauwere samenwerking. Hiervoor was de Oekraïense president Petro Porosjenko (naar het schijnt de eerste van zijn orde die vlekkeloos Engels beheerst) naar de EU top in Brussel gekomen op 26 juni. Naast Oekraïne tekenden ook Moldavië en Georgië zo’n associatieverdrag. Putins reactie luidde dat dit ernstige gevolgen zou hebben voor Oekraïne (laten we niet vergeten dat deze nauwere samenwerking aan de oorsprong stond van de crisis in de relatie tussen Oekraïne en Rusland). Dit voorspelbare dreigement doet bij mij de vraag rijzen of Porosjenko niet disproportioneel dapper is in het ondertekenen van verdragen, in verhouding met de Russische verongenoegdheid die daartegenover staat. Time will tell.

Op het WK voetbal halen de Rode Duivels 9 punten in de groepsronde. Matig voetbal en toch doorstoten naar de achtste finale: chapeau. Een verwezenlijking van nog groter niveau, is de eenmaking van België – althans tijdelijk. De Belgische driekleur wappert uit de ramen, hangt aan autospiegels en versiert mensenwangen. Het nationale volkslied verwordt tot een herkenbare melodie (kennis van de tekst, dat zou wat te ver gaan). Eensgezind roepen supporters samengedromd op pleinen in steden hun ontgoocheling uit bij buitenspel en even eensgezind klinken de vreugdekreten en wordt bier verspild bij een goal. Hopelijk duurt deze sportieve waanzin lang genoeg om het Belgische volk te overtuigen dat het kàn: over de politiek gecreëerde scheiding tussen Vlaanderen – Brussel – Wallonië heen kijken en gewoon samen plezier hebben.

Tevens de bijtende Uruguayaanse voetballer Suarez beheerst de internationale media. Nadat hij de voetballer Chiellini in de schouder beet in de match tegen Italië (die Uruguay won), heeft de FIFA beslist hem zwaar te straffen: 4 maanden mag hij niets met voetbal te maken hebben, en 9 interlands mag hij niet meedoen. Onder andere de bondscoach van de Uruguayaanse ploeg en ook stervoetballer Maradona hebben te kennen gegeven dat deze straf overdreven zwaar is. Persoonlijk vind ik het vooral een zure appel voor de arts van Suarez die speciaal voor het WK zijn eigen kankerbehandeling heeft stopgezet zodat hij de knie van Suarez zou kunnen verzorgen opdat deze in het WK zou kunnen schitteren. Al dit wordt nu wel minder relevant nu Colombia in de achtste finale Uruguay heeft uitgeschakeld.

De volgende match van de Rode Duivels vindt komende dinsdag plaats, ze zullen spelen tegen de Verenigde Staten. Ik hoop van harte dat ze winnen en dat de eensgezindheid in ons landje nog even mag duren. Want buiten het voetbal, zit alles in België weer eens vast (dat verklaart misschien de enorme supportersopkomst bij het voetbal).

Na 3 keer te zijn verlengd, zit de functie van formateur van Bart De Wever er op. Op 25 juni is hij uit zijn functie ontheven, en even leken de media ervan overtuigd te zijn dat Koning Filip een formateur zou aanduiden uit het Franstalige PS. Een missertje, want het is Charles Michel, voorzitter van de MR, die nu de taak van formateur vervult. Zijn vorderingsverslag wordt tegen 4 juli verwacht. Het ideale scenario volgens MR bestaat uit een tripartite, maar dan wel op alle niveaus.

Dit verschilt van de plannen die De Wever had voor de federale regering: hij had graag een centrumrechtse regering betracht, met een coalitie tussen de NVA, CD&V en de Franstalge MR en cdH. Inhoudelijk wenste hij o.a. een hervorming van de arbeidsmarkt en van de sociale zekerheid. CD&V en MR keurden deze plannen goed, maar cdH niet. Mogelijke verklaringen van de ‘njet’ van cdH liggen in ten eerste het feit dat MR in Wallonië samen met de PS regeert: de partij zou zich aan de PS hebben “vastgeklonken”. Ten tweede kan de weigering tot coalitie gebaseerd zijn op het gebrek aan vertrouwen in De Wever:zijn oproepen tot een onafhankelijk Vlaanderen zijn nooit echt in goede aarde gevallen aan de Franstalige kant van België. cdH-voorzitter Benoît Lutgen gebruikte de termen “transformatie van een wolf in een lammetje” over de blijk die De Wever gaf om de separatistische aspiraties op te geven voor de coalitie.

Uit het hele politieke schaakspel kwam één gegeven het duidelijkst naar voren, namelijk de gatlikkerij van CD&V kopstuk en Vlaams minister-president Kris Peeters. Als reactie op de mislukte coalitie stelde hij dat “centrumrechts nu van de baan lijkt, maar dat CD&V ook in andere formaties bereid is samen te werken.” Alsof de man één punt heel duidelijk wil stellen, namelijk of hij niet please, please, pleeeeaaaaase de macht krijgt, in eender welke formatie. Allicht stelt hij zich gewoon pragmatisch op, maar het komt in ieder geval op mij erg onsmakelijk over.

Voor nu ziet het Belgische politieke landschap er uit als volgt: op Vlaams niveau hebben we CD&V en NVA, de onderhandelaars in de Brusselse regering zijn PS, OpenVld, FDF, SP.A, CD&V, en de Franstalige regering (snelle coalitievorming) met de PS en cdH.

Reuven Rivlin volgt Shimon Peres op als president van Israël

Sinds mijn vorige commentaar over het gezamenlijke gebed voor vrede in het Midden Oosten, waartoe de paus de initiatiefnemer was, heb ik een en ander in de media zien passeren dat een context schetst waarin ik mijn eerste (uitbundig hoopvolle) indruk kan re-framen. Schrijven over een onderwerp met beperkte dossierkennis heeft als gevolg dat je als commentator niet over kennis beschikt die breed genoeg is om concrete feiten tegen een continue achtergrond te plaatsen. Een manier om hieraan tegemoet te komen bestaat eruit de materie te blijven volgen, feiten na te gaan en te schrijven. Bij deze.

Zo is mijn kennis nu bijgespijkerd met het gegeven dat president Shimon Peres (90 jaar) eind juli 2014 aftreedt als president. Tegen het einde van een politieke loopbaan kan een ambtenaar zich allicht meer veroorloven, aangezien hij binnenkort toch geen verantwoording meer moet afleggen. Neem nu het deelnemen aan het gezamenlijke gebed. Al gaat het hier om een diplomatieke actie in de mildste vorm, ik ben er niet zeker van dat Peres er meewerking aan had verleend mocht zijn ambt niet ten einde zijn (al hoop ik natuurlijk van wel).

Ten tweede komt de paus nu in het nieuws met de organisatie van exorcisme. “Ja lap”, was mijn eerste gedachte. Net nu ik die man bijna het voordeel van de twijfel had gegeven. Maar enfin, elk beestje heeft zijn eigenaardigheid – en instituties hebben er waarschijnlijk meer dan een.

Maar aangezien de 74-jarige Reuven Rivlin dus president Peres opvolgt, achtte ik het moment rijp om enig inzicht in de Israëlische politiek te betrachten. Ter ordening van mijn gedachten volgt kort een samenvatting van wat een zoektocht op internet naar enige basiskennis over Rivlin, Peres, de Likoed-partij en de vredesonderhandelingen met Palestina heeft opgebracht.

Het Israëlische parlement, de “Knesset”, wordt gekozen op basis van evenredige vertegenwoordiging. Op 10 juni stemde deze Knesset over de opvolging van president Shimon Peres. Reuven Rivlin van de rechtse regeringspartij Likoed gold als favoriet, en werd dan ook verkozen met 63 stemmen van de 120.

De functie van president in Israël is vooral een ceremoniële ambt. Daarom waarschijnlijk dat namen als Ariël Sharon en Benjamin Netanyahu ons (of mij toch in elk geval) bekender in de oren klinken. Voor de volledigheid: beiden komen uit de Likoed-partij, en waren eerste minister van Israël – Netanyhu nog steeds. Ariël Sharon was eerste minister van 2001 tot 2006. In 2006 kreeg hij een hersenbloeding, waarna hij in coma bleef en in vegetatieve toestand leefde tot aan zijn dood 11 januari 2014. In 2004 zorgde hij ervoor dat Israëlische nederzettingen in Gaza werden ontruimd (maar dat er elders dan weer nederzettingen werden geclaimd). Dit ontruimingsplan werd hem niet in dank afgenomen en in 2005 stichtte hij zijn eigen politieke partij, Kadima.

Terug naar de aankomende president: Rivlin kant zich tegen een tweestaten-oplossing voor het conflict Israël-Palestina en is er voorstander van om Palestijnen te erkennen als burgers van Israël.

De politieke partij waartoe de toekomstige president Rivlin behoort, Likoed, is van conservatief-liberale inslag en seculier zionistisch (al maken enkele bronnen gewag van een religieus-zionistische invloed). Deze partij is tegen de overdracht van bezette gebieden aan de Palestijnen (op dit punt is Rivlin’s opinie in ieder geval in lijn met de visie van zijn partij) en ze wil de Golanhoogte behouden. Daarnaast is ze ook voor een uitbreiding van de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.

Likoed is gebaseerd op revisionistisch zionisme. Dit is een nationalistische tak van de zionistische beweging, die Ze’ev Jabotinsky (Vladimir Yevgenyevich Zhabotinsky, 18.10.1880-4.8.1940) als grondlegger heeft. Jabotinsky stond de revisie van het praktische zionisme van David Ben Gurion en Chaim Weizmann voor. Waar het praktische zionisme uitgaat van een onafhankelijke vestiging van Eretz Yisrael, richt revisionistisch zionisme zich op een politieke invulling van het zionisme (naar de leer van Theodor Herzl). Concreet houdt dit in dat Jabotinsky een Joodse Staat als doelstelling had ter grootte van het hele Britse Mandaatgebied Palestina. Dus ook wat nu Jordanië is, zou dan bij Israël horen (vanuit deze context valt het te verklaren dat Israël pas in de jaren ’90 de claim van een onafhankelijk Jordanië heeft erkend). Allicht staat Likoed vandaag de dag niet voor de ver doorgedreven ideologie van Jabotinsky. Annexatie van Jordanië staat (hopelijk) niet in het partijprogramma. Wat er van deze ideologie wel nog sterk doorweegt is de must om in alle geval een eenheidsstaat voor ogen te houden. Dus geen tweestaten-oplossing. 

Of er tout court stappen zullen worden gezet naar een oplossing van welke aard ook, valt jammer genoeg niet te zeggen. Sinds Palestina op 3 juni 2014 een eenheidsregering heeft van Fatah en Hamas, weigert Netanyahu te onderhandelen over eender wat aangaande de situatie tussen beide volkeren. De enige reactie vanwege Israël bestond niet uit woorden met betrekking tot vrede, maar uit een aankondiging van de bouw van nieuwe nederzettingen op bezet gebied.

http://www.palestina-israel.info/vredesonderhandelingen.html

Bij deze wordt meteen duidelijk dat het voornamelijk de eerste minister is die zijn stempel drukt op het Israëlische beleid, en niet de president. En aangezien beiden uit dezelfde politieke partij voortkomen (terwijl Peres bij Kadima hoorde) zal de rol van president Rivlin in de achterhoede eerder een ondersteunende zijn dan een kritische.

 

De inkomsten van drugs en prostitutie in het BBP: internationale vergelijkbaarheid ten koste van moraliteit?

Een richtlijn van de Europese Unie van 21 mei 2013 (http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/ALL/;jsessionid=614DTB4VJ1PMzrnqYV0pYM181NdCKQ0yl6HzqzwVfJnkfzn1Tc42!-1918573783?uri=CELEX:32013R0549&_ga=1.173806243.163128603.1401174786) laat toe dat lidstaten de inkomsten van prostitutie en drugshandel opnemen in de berekening van het bruto binnenlands product. Italië en het Verenigd Koninkrijk hebben reeds geuit dat zij van deze mogelijkheid gebruik zullen maken. Ook België zal vanaf september deze inkomsten meenemen in de berekening van het bbp (tegen dan zou er een berekeningsmethode zijn geoptimaliseerd om de inkomsten uit deze branche na te gaan).

In de preambule van de richtlijn staat te lezen dat een beoogde doelstelling eruit bestaat de internationale vergelijkbaarheid tussen lidstaten te vergroten. In Nederland bijvoorbeeld, zijn prostitutie en bepaalde drugs legaal. Dit is niet zo in andere lidstaten. Dat Nederland die inkomsten aan het Nederlandse economische consumptiecijfer toevoegt, en andere lidstaten dit niet doen, is nefast voor de vergelijkbaarheid. Wanneer je vergelijkbaarheid op zich losweekt van elke context, moet er inderdaad worden gesteld dat hoe meer economische activiteiten worden opgenomen in de berekening, hoe sterker het comparatief vermogen.
Aan de andere kant bijt deze redenering wel meteen in zijn eigen staart: waarom slechts drugshandel en prostitutie? Er zijn tal van andere activiteiten die óók inkomsten opleveren, denken we maar aan mensenhandel in het algemeen, heling, witwassen van geld,… Volgens een analist die op 3 juni door journaliste An Hofman werd geïnterviewd voor Knack (jammer genoeg staat zijn naam nergens vermeld) worden enkel die branches in de berekening opgenomen die gebaseerd zijn op wederzijdse toestemming (http://kanaalz.knack.be/nieuws/z-nieuws-items/belgisch-bbp-gepimpt/video-4000646238308.htm). Dat is in theorie een uitspraak die logisch is. Toetsen we deze aan de realiteit, dan begeven we ons snel op glad ijs. Wie kan immers met enige zekerheid zeggen dat drugshandel en prostitutie stoelen op wederzijdse toestemming? Ik durf er mijn hand niet voor in het vuur steken. Waar zijn we dan mee bezig, vraag ik me af. Moet vergelijkbaarheid tussen lidstaten echt voorgaan op de restjes moreel besef die in de samenlevingen van lidstaten op de een of andere manier zijn blijven plakken? De slappe en onaffe redenering achter het implementeren van juist drugshandel en prostitutie, en niet andere winstgevend domeinen zoals wapenhandel en mensensmokkel, bouwt verder aan de indruk dat het hier gaat om een regeling in het kader van “we doen maar, en zien later wel waar we uitkomen”. Zo een houding lijkt mij niet de juiste te zijn voor beleidsvoerders op supranationaal niveau die bepalen hoe het leven in de lidstaten er morgen zal uitzien.

Daarnaast duidt de houding van de Belgische overheid op een serieuze inhoudelijke discrepantie. Drugshandel is illegaal, maar wanneer het ons een plaatsje hoger oplevert in de ranking die ratingbureaus (nog zo’n bizar gegeven) maken, dan graag!

Een meer technische flater doet mijn gejuich nog meer verstommen bij het leren over deze nieuwe ontwikkeling – los van enige persoonlijk referentiekader. De inkomsten van drugs en prostitutie worden niet gemeten. Ze zijn er, zoveel is zeker. Maar hoe denkt men die te gaan meten? Tenzij de zelfstandige ondernemers in deze beroepen een of ander aangifteformulier gaan invullen, zal elke meting van hun inkomsten een gok zijn.

Lidstaten willen hun bruto binnenlands product opkrikken om zo meer schulden te mogen maken volgens de Europese nationale schuldenmarge. De nationale schuld van een lidstaat mag maximaal 3% van het bbp bedragen. Gaat het bbp omhoog, dan mogen er ook meer schulden gemaakt worden (al betekent het vandaag de dag eerder: dan vallen de lidstaten weer binnen deze marge). Daarnaast geeft een hoger bbp een hogere kredietwaardigheid en bestaat er zo meer kans op toebedeling van budgetten door de EU.
Deze oorzaak-gevolg redenering is niet gespeend van enige logica. Maar zet ik mijn standaard te hoog wanneer ik van het supranationale niveau verwacht dat daar lieden zijn tewerkgesteld die vérder kijken dan dit? Het kan dan nog zo illegaal zijn, wanneer lidstaten voor illegaliteit worden beloond met een groter bbp, maffe groeicijfers in de economie en een hogere kredietwaardigheid, zal dit echt niet de bestrijding van de criminaliteit ten goede komen.

Ik kan enkel maar hopen dat deze cosmetische ingreep, dit fictief laten groeien van de economie, het bruto binnenlands product bekend maakt om wat het eigenlijk is: een inadequaat en leeg instrument dat op geen enkele manier ten dienste kan staan van enige beoordeling van de economische of financiële situatie van welke lidstaat dan ook.