Terwijl overal ter wereld de actualiteit voortraast, houdt de Belgische regeringsvorming er zijn traditionele ongehaastheid op na. De gelegenheid bij uitstek op even mijn pen (toetsenbord, maar dat klinkt niet zo mooi) af te stoffen en de gedachten hierrond te ordenen.
In het Midden Oosten rukt het gruwelijk fundamentalistische leger van ISIS op. De NMBS staakt op 30 juni omdat de werknemers 53 vakantiedagen hebben. ACW staakt tegen zichzelf. Er komt geen rechtse Europese fractie in het Europees parlement (enige coherentie was te ver zoek, of gewoon onbestaande).
Oekraïne ondertekent een “historisch” associatieverdrag met de EU, ter bevestiging van nauwere samenwerking. Hiervoor was de Oekraïense president Petro Porosjenko (naar het schijnt de eerste van zijn orde die vlekkeloos Engels beheerst) naar de EU top in Brussel gekomen op 26 juni. Naast Oekraïne tekenden ook Moldavië en Georgië zo’n associatieverdrag. Putins reactie luidde dat dit ernstige gevolgen zou hebben voor Oekraïne (laten we niet vergeten dat deze nauwere samenwerking aan de oorsprong stond van de crisis in de relatie tussen Oekraïne en Rusland). Dit voorspelbare dreigement doet bij mij de vraag rijzen of Porosjenko niet disproportioneel dapper is in het ondertekenen van verdragen, in verhouding met de Russische verongenoegdheid die daartegenover staat. Time will tell.
Op het WK voetbal halen de Rode Duivels 9 punten in de groepsronde. Matig voetbal en toch doorstoten naar de achtste finale: chapeau. Een verwezenlijking van nog groter niveau, is de eenmaking van België – althans tijdelijk. De Belgische driekleur wappert uit de ramen, hangt aan autospiegels en versiert mensenwangen. Het nationale volkslied verwordt tot een herkenbare melodie (kennis van de tekst, dat zou wat te ver gaan). Eensgezind roepen supporters samengedromd op pleinen in steden hun ontgoocheling uit bij buitenspel en even eensgezind klinken de vreugdekreten en wordt bier verspild bij een goal. Hopelijk duurt deze sportieve waanzin lang genoeg om het Belgische volk te overtuigen dat het kàn: over de politiek gecreëerde scheiding tussen Vlaanderen – Brussel – Wallonië heen kijken en gewoon samen plezier hebben.
Tevens de bijtende Uruguayaanse voetballer Suarez beheerst de internationale media. Nadat hij de voetballer Chiellini in de schouder beet in de match tegen Italië (die Uruguay won), heeft de FIFA beslist hem zwaar te straffen: 4 maanden mag hij niets met voetbal te maken hebben, en 9 interlands mag hij niet meedoen. Onder andere de bondscoach van de Uruguayaanse ploeg en ook stervoetballer Maradona hebben te kennen gegeven dat deze straf overdreven zwaar is. Persoonlijk vind ik het vooral een zure appel voor de arts van Suarez die speciaal voor het WK zijn eigen kankerbehandeling heeft stopgezet zodat hij de knie van Suarez zou kunnen verzorgen opdat deze in het WK zou kunnen schitteren. Al dit wordt nu wel minder relevant nu Colombia in de achtste finale Uruguay heeft uitgeschakeld.
De volgende match van de Rode Duivels vindt komende dinsdag plaats, ze zullen spelen tegen de Verenigde Staten. Ik hoop van harte dat ze winnen en dat de eensgezindheid in ons landje nog even mag duren. Want buiten het voetbal, zit alles in België weer eens vast (dat verklaart misschien de enorme supportersopkomst bij het voetbal).
Na 3 keer te zijn verlengd, zit de functie van formateur van Bart De Wever er op. Op 25 juni is hij uit zijn functie ontheven, en even leken de media ervan overtuigd te zijn dat Koning Filip een formateur zou aanduiden uit het Franstalige PS. Een missertje, want het is Charles Michel, voorzitter van de MR, die nu de taak van formateur vervult. Zijn vorderingsverslag wordt tegen 4 juli verwacht. Het ideale scenario volgens MR bestaat uit een tripartite, maar dan wel op alle niveaus.
Dit verschilt van de plannen die De Wever had voor de federale regering: hij had graag een centrumrechtse regering betracht, met een coalitie tussen de NVA, CD&V en de Franstalge MR en cdH. Inhoudelijk wenste hij o.a. een hervorming van de arbeidsmarkt en van de sociale zekerheid. CD&V en MR keurden deze plannen goed, maar cdH niet. Mogelijke verklaringen van de ‘njet’ van cdH liggen in ten eerste het feit dat MR in Wallonië samen met de PS regeert: de partij zou zich aan de PS hebben “vastgeklonken”. Ten tweede kan de weigering tot coalitie gebaseerd zijn op het gebrek aan vertrouwen in De Wever:zijn oproepen tot een onafhankelijk Vlaanderen zijn nooit echt in goede aarde gevallen aan de Franstalige kant van België. cdH-voorzitter Benoît Lutgen gebruikte de termen “transformatie van een wolf in een lammetje” over de blijk die De Wever gaf om de separatistische aspiraties op te geven voor de coalitie.
Uit het hele politieke schaakspel kwam één gegeven het duidelijkst naar voren, namelijk de gatlikkerij van CD&V kopstuk en Vlaams minister-president Kris Peeters. Als reactie op de mislukte coalitie stelde hij dat “centrumrechts nu van de baan lijkt, maar dat CD&V ook in andere formaties bereid is samen te werken.” Alsof de man één punt heel duidelijk wil stellen, namelijk of hij niet please, please, pleeeeaaaaase de macht krijgt, in eender welke formatie. Allicht stelt hij zich gewoon pragmatisch op, maar het komt in ieder geval op mij erg onsmakelijk over.
Voor nu ziet het Belgische politieke landschap er uit als volgt: op Vlaams niveau hebben we CD&V en NVA, de onderhandelaars in de Brusselse regering zijn PS, OpenVld, FDF, SP.A, CD&V, en de Franstalige regering (snelle coalitievorming) met de PS en cdH.
Artemis Kijkt Naar De Wereld. 