Strategy outline on how to raise the issue of Israel’s forced internal displacement of Palestinian communities both in the oPt and in Israel

BRUSSELS, BELGIUM – MARCH 26: A Palestinian flag is seen on a flag pole outside the European Commission building before Palestinian President Mahmoud Abbas meets President of the European Commission Jean-Claude Juncker in Brussels, Belgium on March 26, 2017. ( Dursun Aydemir – Anadolu Agency )

A strategic advocacy approach takes into accounts the root causes of non-compliance with IHL and IHRL. While the EU and its member states currently do provide humanitarian assistance to displaced Palestinians, it fails to consistently address the Israeli policies that create the ground cause of illegal displacement of Palestinians.

Rights based approach
When addressing Israel’s forced internal displacement of Palestinian communities, it is important to articulate and emphasize a rights based approach. In taking a stance on displacement of Palestinian communities, we want the international community to act upon the fact that Israel is the primary duty bearer for the welfare of Palestinian communities living under its control – both within Israel as in the oPt. In advocating compliance with international law we should encourage international decision-makers to act upon their duties under IHL and IHRL while applying these internationally agreed upon legal norms in their complementarity to each other.

Forced displacement in the oPt
To this end we call on the EU and the member states to comply with its duties of IHL under all four Geneva Conventions of 1949 wherein specific duties are conferred on third states to respect and to ensure respect for the Convention in all circumstances. We encourage the EU and its members states to enhance and strengthen diplomatic protest and collective measures to realize its policy statements regarding the forced internal displacement of Palestinian communities in the OPT. The international community should enact penal sanctions against acts of unlawful transfer of protected persons, search for the persons carrying out the orders to this practice and bring suspects for theirs courts since this are the legally agreed upon consequences of committing a grave breach of the Geneva Conventions – of which unlawful displacement of Palestinian communities in the oPt is a part.

We advocate for diplomatic protest and collective measures to be a response to evictions and land appropriation; military incursions; the expansion of settlements and related infrastructure; the construction of the West Bank Barrier; violence and harassment by settlers; the revocation of residency rights in East Jerusalem; discriminatory denial of building permits and house demolitions and the system of closures and restriction on the right of freedom of movement. These nine triggers which lead to the forcible transfer of Palestinians in the oPt – as formulated by the Special Rapporteur on the situation of human rights in the Palestinian territories occupied since 1967 – form the initial grounds for all advocacy actions towards the EU and its member states when addressing Israel’s forced internal displacement of Palestinian communities in the oPt.

Forced displacement in Israel
The international community’s common response to forced internal displacement of Palestinian communities in Israel is based on the basic rules of IHL being peremptory norms from which no state is allowed to derogate. We therefore call upon the EU and its member states to not recognise as lawful the continuous practice of forcible displacement of Palestinian communities in Israel and to not render aid or assistance in maintaining this situation.
In all advocacy steps for raising the issue of Israel’s forced internal displacement of Palestinian communities in Israel, we urge the international community to respond to the ongoing discrimination in land allocation and planning and the discrimination in housing policies as being the Israeli policies that deprive Palestinian communities in Israel to enjoy their right to freedom to choose one’s residence (ICCPR, Art. 12), their right to freedom from arbitrary interference with one’s home (ICCPR Art. 17 (1)) and their right to adequate housing (ICESCR, Art. 12).

Advocacy Instruments
We opt to use the Guiding Principles on Internal Displacement as a tool to call upon the EU and its member states to comply with their duties under international law. Referring to the Guiding Principles, the rights based approach is continuously being advocated through the frame of IHL and IHRL. This way the issue of forcible internal displacement of Palestinian communities in the oPt and Israel is raised through pointing out the duties of Israel and third states under international law.

Advocacy Aims
Advocacy following the above principles should aim at:

1) enhancing the leverage of the EU and its member states in bilateral relations with Israel

2) creating a forum on international level that includes Palestinian representatives so as to ensure recognition of the human rights violations of forcefully internally displaced Palestinians while realizing participation, dialogue and the right to self-determination

3) reaching decision-makers through policy briefs, providing a knowledge database, providing updated information, in-depth analysis, evaluations of international policy and continuous presence on the agenda of the international community

4) stregthening civil society organizations in their aim to realize a just peace by putting an end to unlawful forced internal displacement of Palestinian communities in the oPt and Israel, while specifically encouraging the taking into account of Israeli policies as the root causes of forced displacement

5) creating space, on a community level – both in Israel and in the EU and its member states – to question the Israeli occupation of the oPt as a means to counteract the ongoing normalization of the occupation

6) creating, enhancing and protecting a learning platform where civil actors find a safe place for dialogue, knowledge-sharing, cooperation and training so as to encourage interaction between civil society organizations in Israel, the oPt and the EU member states

 

Ondertussen is mevrouw Lamrabet ontslagen, en Unia niet meer geloofwaardig.

Reactie op: http://www.demorgen.be/opinie/de-boerka-is-het-equivalent-van-de-jodenster-bc3209b3/

Een opiniestuk dat overduidelijk is neergepend terwijl gevoelens van verongelijktheid en verontwaardiging de schrijver jammer genoeg doen neigen naar het verkondigen van misogyne en achterlijke standpunten – krasse appreciaties die net op mevrouw Lamrabet worden afgevuurd.

Ik ben er niet zeker van of lezers van De Morgen staan te wachten op de zoveelste paternalistische uitlating. Verhofstadt en Vander Taelen halen aan dat in Iran, Tunesië, Marokko, Afghanistan en Saoudi-Arabië (het opnemen van IS in dit rijtje is problematisch op zichzelf om alle voor de hand liggende redenen) vrouwen worden verkracht. Dit is verschrikkelijk en moet ab-so-luut veranderen. In hoeverre de zoveelste man die schrijft dat verkrachtingsproblematiek moet worden aangepakt via de kleding van vrouwen, hier het verschil gaat maken, is mij onduidelijk. Vrouwen die onbedekt rondlopen, mogen niet worden verkracht. Het probleem ligt bij de mannen. Temidden van de veelheid aan gevoerde discussies en debatten en opinies kan ik me niet inbeelden hoe het intellectueel verantwoord is om mee te gaan in deze grijsgedraaide en doorzichtige drog-argumentatie: “Vrouwen die zich bedekken zijn onderdrukt. We moeten ze bevrijden. Vrouwen kunnen helemaal niet zelf kiezen om zich te bedekken. Er is een verkrachtingsproblematiek. Laten we vooral niet focussen op de mannen, maar op de kledingstijl van zij die worden verkracht. Hoofddoek en hijab en boerka is hetzelfde en wij, mannen, hebben de waarheid in pacht over waarom vrouwen zich bedekken.”

Het enige aspect wat “middeleeuws” is aan dit gegeven, is de ongeïnformeerde redenering van de schrijvers.

De hoofddoek wegzetten als een salafistische of andere radicale uitspatting stigmatiseert alle sterke moslima’s die graag hun hoofddoek dragen en die gewone modale medeburgers zijn. Deze misinformatie is in feite de consequentie van de superioriteitsgedachte van de man tegenover de vrouw: mannen die geen kennis hebben over waarom vrouwen in veel landen – ook in België – zich bedekken, beledigen een versmaden een hele gemeenschap als zijnde vrouwonvriendelijk. Daarbij impliceert dit opiniestuk ook nog eens dat vrouwen met een hijab hun brein bedekken in plaats van hun haar.

Vrouwen staan niet te wachten om te worden bevrijd. Vrouwen bevrijden zichzelf. Of dit nu is om zich te mogen bedekken, dan wel om onbedekt te mogen rondlopen. Maar koren op de molen leggen van anti-hijab hardliners die uit een klaarblijkelijk panische angst voor enige uiting van religieus bewustzijn, geïrriteerde en bijna onbeleefde opinies publiceren, zal alleszins elke bevrijding van welke soort ook tegenwerken. Hoogstens verliest het moeizame en delicate integratieproces hierdoor een aantal zgn. “vliegende supporters”.

Een opiniestuk heeft natuurlijk ergens tot doel om de publieke opinie te prikkelen. Voor, tegen, of om tot nadenken aan te zetten. Maar ik denk dat ik in naam van vele bewuste, gesluierde, ingeburgerde en maatschappelijk actieve vrouwen spreek wanneer ik uiting geef aan de moeheid om steeds weer deze illusie te moeten aanhoren.

Beste Verhofstadt en Vander Taelen,
vrouwen die zich bedekken worden niet d’office onderdrukt. En ook en vooral: vrouwen bevrijden zichzelf. Dankuwel.

Internationaal misbruik Belgisch rechtssysteem : verlamming oppositie

Op vrijdag 24 februari 2017 organiseerde het Koerdisch Instituut samen met het Solidariteitscomité Rojava, Info-Turk en NavBel (Raad van Gemeenschappen uit Koerdistan) in Brussel een receptie om iedereen te bedanken die mee campagne voeren tegen de juridische vervolging van Koerdische verenigingen, media en politici.

Een aantal belangrijke Koerdische verenigingen, media en politici werden immers in België vervolgd voor ‘terrorisme’ – een zaak waarbij de Turkse staat zich burgerlijke partij stelde. Onder de 33 aangeklaagden bevonden zich natuurlijke personen zowel als rechtspersonen (verenigingen, organisaties, bewegingen). Opmerkelijk is dat de aangeklaagden in dit proces geen daders maar slachtoffers zijn – slachtoffers van strafbare feiten die tegen hen zijn gepleegd, zoals o.a. de recentelijke aanval op het Koerdisch Instituut in Brussel van 18 november 2016.

De Brusselse Raadkamer besliste op 3 november 2016 dat het Turks-Koerdische conflict een ‘gewapend conflict’ betreft, wat concreet wilt zeggen dat deze zaak niet kan worden berecht in het kader van antiterrorisme-wetgeving.
Zubeyir Aydar, Koerdisch diplomaat, spreekt voor alle betrokkenen wanneer hij stelt dat dit een enorme opluchting was. Het politiek steunen van buitenlands verzet kan immers niet als ‘terrorisme’ worden gezien, temeer wanneer dit inhoudelijk gaat om diplomatieke betrekkingen, lobby- en campagnewerk, educatieve en informatieve activiteiten en politiek activisme.
In dit 60.000 bladzijden tellende dossier, dat een onderzoek omvat dat al 10 jaar bezig is en waarbij tientallen mensen met vermeende terroristische banden uit hun bed werden gelicht en gearresteerd, wiens huizen werden doorzocht en die verdacht werden gemaakt, leek dus op 3 november de bevestiging te zijn gevonden dat anti-terrorisme wetgeving met dit proces niets van doen heeft.

Het Federaal Parket ging echter niet veel later – en op instigatie van belanghebbenden in de VS – tegen dit vonnis in beroep. Op 9 mei wordt de uitspraak in beroep verwacht. Het is dus nu aan ons – om het met de woorden van Orhan Kilic (NavBel) te zeggen – om te doen wat ons toekomt, nl. de campagne steunen tegen deze juridische vervolging. Campagnevoering en sensibilisering hebben immers reeds eerder bewezen een krachtige stem te zijn tegen de uitholling van ons juridische systeem en ook nu dienen we in te gaan tegen het misbruik van het Belgische rechtssysteem als internationaal drukmiddel om opposanten van eender welke regimes het zwijgen op te leggen.

Antiterreurwetgeving is een dankbaar instrument om politieke oppositie te verlammen. Dit werd door Ludo De Brabander (Vrede vzw) nog eens in herinnering gebracht toen hij o.a. sprak over de Sahrawi’s t.a.v. Marokko en de Palestijnen t.a.v. Israel die ditzelfde wetgevingsmisbruik te beurt valt wanneer zij ingaan tegen een onderdrukkend regime.

De uitspraak in deze “terrorisme-zaak” wordt een doorslaggevend precedent dat bepalend zal zijn voor hoe het Belgische rechtssysteem zal worden ingezet in het internationale spel van onderdrukking van politieke oppositie. Mocht het beroep tegen de uitspraak van 3 november uitwijzen dat steunbetuiging voor onderdrukte volkeren buiten de Belgische grenzen – zonder enige strafbare feitelijkheden op Belgische bodem – als ‘terrorisme’ wordt beschouwd, dan krijgen alle Erdogans van deze wereld weer een beetje meer speelruimte. Ten koste van elke politieke vrijheid, democratische basisprincipes en internationale solidariteit wordt er dan gebouwd aan een wereld waarin onze kinderen de kans lopen om gearresteerd te worden voor het dragen van een t-shirt met een afbeelding van Che Guevara, het schijven van een kritisch artikel over het rechtse beleid van Orban of het bekijken van een youtube filmpje over de illegale uitbreiding van Israëlische nederzettingen.

Hou zeker volgende sites in het oog voor informatie over opkomende campagnes: http://www.navbel.be
http://www.kurdishinstitute.be
http://www.info-turk.be

تحياتي من فلسطين II

Friday, January 8, 2016.
I am sitting on my bed in my room in Aida Camp, listening to the ever-lasting sound of a generator downstairs in the hallway, and the howling of the wind outside. As I overthink this first week in Bethlehem, I smile when I realize how already after this short time I now am happy so much faster. When I obtained a bucket for mixing cold water from the tap with boiling water from the cooker in order to not shower with only cold, I was so excited! When I managed to find the source of the flood in my room and self-handedly stop the cause of it, I felt so grown-up. And when I for the first time felt warm water coming out of the tap I was so grateful. When electricity is out, and light comes only from candles, the cosy atmosphere adds to this mélange of gratitude, appreciation practical thinking (“what is the first thing I need to do when electricity is back – probably wash my hair quickly so I can use the hair dryer.. Or cooking water for some tea..”).

Minor practical challenges have the perk of confirming your self-estimation in coping with the surrounding reality. Friends and colleagues that are like family warm your heart and make you feel at home. Delicious food, chatting, watching movies, laughing and discussing important things in life make you whole as a social, interactive being. Reporting on daily adventures to the home people builds this bond that somehow takes more effort when hidden between washing, cooking, shopping, working back home. The slightly disappointing feeling that one does not yet master the language at a certain level, is compensated by the enthusiasm of people cheering you on by saying that quickly you will be speaking better than they do. And the call to prayer brings an elegant rhythm in the sequence of day and night.
Yet, when the two year old Omar points out the car window saying “dzjeesj, dzjeesj” (“soldiers, soldiers”) as we pass some youths in the street, when the little boy reaches for my bag and asks whether there is a gun in it, when a girl tells me about the arrest of her husband just two weeks after their marriage, and when a friend tells me how he is afraid every time he leaves the house to go to work, it opens my eyes. It opens my eyes for a reality that I cannot, by no means, never ever, relate to in a practical, confirmative, hands on manner.
When Abu Brahim, an inhabitant of Aida, explains that he has no work since 2013 because of Israel revoking his work permit, and his son needing an operation to fix his knee, the harsh reality breaks through the image of a happy family in a cosy, colourful little room. He tells me, and ask me a few times whether I understand this, that “bikaffi”, enough. That we have had enough. That people are fighting each other, are thinking only about money, about themselves. That people have phones, computers, and go to the moon. Everybody can nowadays go to the moon (here I think he might be a little faster than reality), and in Berlin, Germany they have a wall but they are breaking it down (on this account he is slightly later than history itself). But he conveys his point with the conviction and enthusiasm of someone talking on general, universal principles. The new generation, he says, needs a clean start. No war. Muslims, Christians and Jews, we are all people. No war. And the conversation goes on about the lack of thankfulness people express towards God. About how people forget to care for their relation with God. And about how strong the older generations were. His father for example eats bread and olive oil for breakfast and does not eat the unhealthy food from restaurants. If his dad would fall down from a height of 100 meters, he would just un-dust himself, stand up and walk away. Nothing like the kids today who live on chips and biscuits. When kids nowadays hurt their finger they need to go to the hospital. They are such crybabies. Abu Brahim’s thoughts about the future and past generation make me wonder what he thinks about his generation. And I do not have to wait long before I hear him say that “for me, it is too late – I do not want anything anymore.”
Then Em Brahim brings me more tea, popcorn and she switches the tv to a song program, explaining to me that when children as young as 7 or 8 years old participate in the program, she always gets tears in her eyes because she finds them so cute.

The rapid switch from one reality to an other, from talking about life in a giant cage (as Abu Brahim talks about the West Bank) to rejoicing over a tv program, illustrates how different layers of realities are lived at the same moment – as is ever the case, but here it always strikes me harder than anywhere else. There is this paradox between coping with small daily life calamities (as I tried to explain at the beginning of this post), and the bigger, harsher, deeply unjust reality of occupation. When at work I read about how Israel controls every aspect of the life here, I just want to cry. Every aspect. With whom you can marry, where you are allowed to live, whether your ill children can have medical treatment or not. Whether you can go to a wedding, a funeral, or simply visit friends. My heart trembles every time I realize how far reaching the occupation impacts on the lives here. Every time I close the door behind me and go out, I know that from their towers in the surrounding wall, soldiers look at my every step. And I am wearing colourful clothes (as always) – more than once I wish that I was as grey as the street on which I which I was walking.
Constantly having to deal with all layers of impressions at once – happiness, sadness, relief, uneasiness – tires me a lot. As if I go through every possible emotion, continuously, without filters, all the time. And this is only on a personal emotional level. I can only imagine how tired people here are from this whole occupation. Bikaffi. Challas. Enough. Ya rabb.

Weapons don’t choose sides. They serve the crazy in the head of the holder.

Some time ago I guided a Palestinian through Antwerp. Close to the Central Station his surprised face directed my attention to the armed military men wandering around in the quarter. More recently I showed Antwerp to an American. And again I was asked about the presence of the military.

If there are two peoples who are used to see heavy weapons on the street and on a daily basis – then these. I myself saw in Palestine the settlers who swing there automated guns over their shoulders with an air of nonchalance. I saw the very young Israeli soldiers with M16s that looked more solid than they boys and girls carrying them. With the American I conducted a conversation about the reason for the omnipresence of weapons among civilians. He explained to me that this goes back to the right of civilians to protect themselves against a regime that tends to get authoritarian. Along with that he explained the fact that the heavily armed policemen are being mistrusted by everybody, because of their brutal, racist and random use of violence. Deadly violence in too many cases.

And then there is you, mayor of Antwerp. You feel the need to say something (this is often the case). That the police in Antwerp needs to operate with war weapons. .300 Whisper to be precise. Bullets that are 7cm long. These are assault weapons. In a city. Full with civilians, with children. Of course there is no permission from the minister of interior. This permission is legally required before arming the police in this fashion (art. 10 Royal Decree on the Law on Extraordinary Armament). But you seem to hold the opinion that you are above the law. And you are right.

And you are right. You do not need rules, all you need is money: 80.000 euro for the weapons and 85.000 euro for ammunition (http://solidair.org/artikels/antwerpen-koopt-oorlogswapens-aan-zonder-machtiging-van-de-minister). So then you simply ask your city council to approve this extraordinary armament. And, now it comes, this city council agrees with you (three parties voted against). So you now ignore the balance of powers (maybe the reasoning goes like this: “Separation of powers? Nah. I speak loud and scatter around Latin clichés, that makes the legislative and executive power unite in me”). And nobody is able or willing to stop you. This is one clear example of how democracy is the least of bad state forms (Plato). Still bad though. Without attentive guards the whole democratic apparatus turns into the opposite of its purpose.

So, then. Antwerp is turning into the city where citizens have to mistrust their mayor and his council. So maybe we will follow the example of the American civilians then? Let’s arm ourselves in case the government turns authoritarian. And with the current display of annihilation of legal principles, this is not a far-from-my-bed scenario. It moreover looks like the government is one step ahead of the civilians – they already have war weapons now. For assault and killing, from a distance over 900 meter. So quickly let us now apprehend to take distance from and to disgust the police (yes, in a faraway past we handed over our right to use force to them, but never mind). Because really, in Antwerp, shooting with 7 cm bullets? How many terrorists are going to be killed by this? And how many children? How many women and men? Weapons don’t choose sides. They serve the crazy in the head of the holder.

Yesterday a girl of 17 years young was shot in Hebron. She was passing a checkpoint, and after being shot down she bled to death. I know her father.

Bart De Wever please open your eyes. See what happens when more weapons are present. I will help you: more weapons do not equal more peace. And also: “in what world are you living”? Please don’t infect our world with it.

Not my Belgium, not my Europe.

Fragments of the poem come from “The Celebration” from Ghayath Almadhoun, as translated by Catherine Cobham.

As I recently learned in a poem (for an excerpt of the poem on video: http://movingpoems.com/2014/06/the-celebration-by-ghayath-almadhoun/) by Ghayath Almadhoun, a Palestinian-Syrian refugee who lives in Sweden, “…the problem with war is not those who die, but those who remain alive after the war.” In the poem this sentence relates to a background of reflection on war, peace, immigration, international policies and political atmosphere, and the understanding of it calls upon the reader’s interpretation skills – as is not uncommon with poetry.

This phrase popped up in my mind when yesterday a Belgian right-wing politician declared (http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/politiek/1.2424751) his solution to the European refugee crisis to be the strenghtening of the controll at the outer borders of the EU. In one sentence he thereby described migration of refugees as “migration of criminals and terrorrists”. And this indeed is nothing more than one of those gratuit populists hollow phrases, nothing that normally would draw my attention enough to consider it – were it not that this statement comes from the leader of a flemish majority political party (how the flemish people could ever have let this happen still startles me, but this is material for another post). His popular position and easy-listening statements are applauded by a considerable part of flemish voters. And this is what concerns me. That the poor man himself is not capable of making the distinction between refugees and criminals, and that he lacks the insight to actually take on his role in responsibly contributing to providing basic human rights to refugees, as is stipulated in the Convention of Genève, the EU regulations and in the Belgian Constitution, is one thing. This only indicates the man’s incapability as a politician. But the reach of his words is of concern.

What will be the effect on people who are positively minded towards this kind of politics? Those people might actually be infected with populist statements like these. As the major of the city of Antwerp for example, the poor politician mentioned that the fact that now 6 out of 10 babies that are born in the city do not have dutch language as their mother tongue will be problematic for the provision of education and employment. While this statement does say more about how this little man is (not) suited for the position of major of Antwerp – a city with the second biggest port of the EU, that was built on international trade and till today is a multicultural merging centre where the various languages one hears in the streets give it a blask of metropolity, an echo of the successful trade city it once was – I can immediately list up at least 10 friends of mine who will enthusiastically endorse his vision. And these are not bad people (that is why I consider them my friends). These are people who love populist phrases, who do not stumble upon a faulty construction from cause to effect. And when these persons are so easily captivated by speeches of the little politician, I fear the effect on more right-wing voters, on the flemish masses.
If Belgium turns into a country (or, when the poor man gets his foot down and we split into a tiny micro-state of “Flandria” or something alike) where recognised refugees are excempted from the social system (another idea of our poor man), a country of which the inhabitants close hearts and minds for people fleeing war and death, a country of which the minstries of education and employment perceive the fact of not speaking dutch as a mother tongue as a major difficulty, then I say that this is not my Belgium. And I know many Belgians will say the same (prove of this consists in the many reactions on social media and from political parties on the above discussed hollow phrases). And I hope this critical mass will grow, will influence closed minds and open them into contesting politicians who take very lightly human rights, Constitutions, and EU regulations. Because in the end we are the democracy. We are the people. We are the values that we want to rule our society. My believe in Belgians is not lowered to the point that I deem it impossinble to refrain poor little men like our politician in this case from closing our country and ripping it off from civilization and human rights.

As mrs. Claudia Bonamini, co-worker on policy and protection at Flanders Refugee Action (“Vluchtelingenwerk Vlaanderen”) earlier this year explained to me in an interview on the topic of European policy on the Syrian refugee crisis (Brussel, 1 april 2015): Belgium does play a role in determining EU policy on refugees. It is too easy to restrict this role by referring to the small scale and absorption rate. Our little country has to shake the conference tables at EU level and wake up representatives of all member states, to get some focus on the needed equally and proportional responsibility of member states concerning absorption of refugees. From all sides indicators show that there is some serious work to do.

This brings me to another concern, namely Hungary and its fence. Hungary building the fence between itself and Serbia is one sad example of how immigration policy can take a dark turn. A turn that totally must be contested and disapproved of when taking into account Hungary’s past. Some 60 years ago a revolution in this very country set the scene for a major refugee-outflux. As mentioned in “Refugees Magazine” (October 2006, Issue 144: “Where Are They Now? The Hungarian Refugees, 50 Years on”):

“Within days of the exodus starting, an extraordinary operation sprang up in Austria, not only to care for the refugees, but to move them out of the country almost as fast as they arrived. In the end, 180,000 were resettled from Austria and Yugoslavia to a total of 37 different countries – the first 100,000 of them in under ten weeks. The performance of the Austrians, the aid agencies and the resettlement countries was truly remarkable.”

And we need not to forget that still now bitterness is felt by Hungarians who lived the exodus, for European countries not sending any help against Soviet tanks, however urgent the radio transfers asked for this. A truth of which I became aware from listening to my grandparents during scarce moments of information sharing on this topic.
The latter even more begs the question how, and why, Hungarians now vote so nationalistically. How is it possible that in the EU individual member states are able to pursue a policiy that so blatantly negates every EU-regulation, every lesson that could have been learned about walls and fences? Do we really explicitly have to refresh our collective memories when it comes to the Berlin wall, the South African separation wall, the Australian “rabbit proof” fence, the Israeli apartheid wall? Yes, I do feel obliged to write down what every educated mind takes for general knowledge. Since I am startled, blown away by the reality of the world in which we live. Apparently people do not learn from the past or even the ongoing problems (like in the case of the Israeli wall), and if this is not the right deduction, then at least it is true to state that people who attain governing posts tend to be uneducated. At least in Hungary (and other countries as well, since right-wing nationalists are progressing everywhere in Europe, as described in one of my older posts). And when European values do only live behind closed doors of EU tops in fancy buildings, and become meaningless and void in the policy of individual member states, then I reassure you that this is not my Europe.

And with me critical EU-citizens are of the same conviction. Proof can be found in grassroot initiatives like the numerous calls on social media for support (food, clothes, medicine) for refugees in Calais, in the call of Caritas and the Belgian bishops for making available more housing for immigrants (http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/1.2419671), in successful private initiatives (the flemish organization Refugee Action made this handy list of possibilities for individuals to take part in actively contributing to solve the crisis: http://www.vluchtelingenwerk.be/nieuws/welke-hulp-kan-ik-bieden). And these are only the stories that make the news – numerous other acts of people taking on responsibility in the light of human right conventions, constiutions and EU regulations (despite being governed by louzy governments) are dignifying the European civilization. This clearly shows that together with me, masses of people say no to a Europe where thousands of refugees find death in the Mediterranian Sea, where fences are built to stop people from coming in, where your mother tongue determines your chances in education and employment, and where people suffocate in trucks on the side of the road (http://nos.nl/artikel/2054307-tientallen-vluchtelingen-dood-in-vrachtwagen-oostenrijk.html).

This indicates that now is not the time for dispair or silent bitterness. When political figures start to dish out hollow phrases that are not based on any evidence, concerning such important matters like human rights and treatment of refugees, the task rests upon the people – on you and me to stand up for our values. To prevent Belgium and Europe to turn into something unrecognasible, some giant filled up with air rambling about Conventions, Genève, humans and rights, Constitutions, membership, coordination and unity, laughing in the face of those who call upon those core values.
It is on the people to disobey the call of poor small politicians like this Belgian one, who urge for people to become close minded, nationally-oriented, anti-European. It rests upon us to prevent a scene as described in Ghayath Almadhoun’s poem to become the not-lyrical and not poetical truth.

“(…) leave behind Rumi, Averroes and Hegel, and bring along Machiavelli and Huntington and Fukuyama, for we need them now,
leave behind you’re your laughter, your blue shirt and warm bed, and bring your teeth and nails and hunting knife, and come.
Throw away the Renaissance and bring on the inquisition,
Throw away European civilization and bring on the Kristallnacht,
Throw away socialism and bring on Joseph Stalin,
Throw away Rimbaud’s poems and bring on the slave trade,
Throw away Michel Foucault and bring on the Aids virus,
Throw away Heidegger’s philosophy and bring on the purity of the Aryan race,
Thow away Heminway’s sun that also rises and bring on the bullet in the head,
Throw away Van Gogh’s starry sky and bring on the severed ear,
Throw away Picasso’s Guernica and bring on the real Guernica with its smell of fresh blood,
We need these things now, we need them to begin the celebration.”

DONALD TUSK VOLGT HERMAN VAN ROMPUY OP ALS VOORZITTER VAN DE EUROPESE RAAD

De Poolse premier Donald Tusk wordt de nieuwe voorzitter van de Europese Raad. Dat is gisteren, 30 augustus, beslist op een Europese top in Brussel. Vanaf 1 december vervangt Tusk Van Rompuy als vaste voorzitter, en dit mandaat loopt tot en met 31 mei 2017.

Eerste enkele woorden over de Europese Raad. Deze periodieke raad van regeringsleiders en staatshoofden van de lidstaten moet worden onderscheiden van de Raad van Europa, ze functioneert onder vast voorzitterschap van – in de nabije toekomst dus – Tusk, de voorzitter van de Commissie (Jean-Claude Juncker) is tevens lid, en ze vertegenwoordigt het belang van de lidstaten.

Donald Tusk is voorzitter van de politieke partij “Het Burgerplatform” (Platforma Obywatelska), waarvan hij een van de oprichters is. Deze partij staat voor conservatief liberalisme en is de tegenpool van het rechts-katholieke “Recht en Rechtvaardigheid” (Prawo i Sprawiedliwosc). Sinds 2007 is hij tevens premier van Polen. Hij heeft geschiedenis gestudeerd en was in de jaren ’80 actief lid van de bekende Poolse vakbond Solidarnosc.

In nieuwsberichten in Belgische media wordt vrij beknopt en algemeen gesteld dat Polen blij is dat een Pool de prestigieuze post van voorzitter van de Europese Raad mag bekleden. Uit Poolse nieuwsgeving kan een genuanceerder beeld worden opgemaakt. De Poolse nationale politiek is immers al jarenlang gegijzeld door de strijd tussen twee politieke stromingen: conservatief liberalisme en de rechts-katholieke stroming. Concreet vertaalt zich dit in het over en weer geslinger van verwijten tussen het Burgerplatform en Recht en Rechtvaardigheid. Voor elke mistoestand die er in het land bestaat (povere sociale zekerheid, emigratie van jongeren, hoge graad van werkloosheid,..) haast de ene partij zich om met een beschuldigende vinger naar de andere te wijzen. Geen gelegenheid wordt onbenut gelaten om de andere partij in een slecht daglicht te plaatsen.

Een voorbeeld van het lage niveau van wederzijdse vingerwijzingen, is het gerucht dat Jacek Kurski, lid van Recht en Rechtvaardigheid, verspreidde als zou de grootvader van Tusk tijdens WOII als vrijwilliger in het Duitse leger hebben gevochten. Hoewel deze roddel niet grondde in enige waarheid, bezorgde het Tusk wel een nadelige verkiezingsuitslag in de Poolse presidentsverkiezingen van 2005.

Tel bij deze onprofessionele wederzijdse bejegening de politieke moeheid van een groot deel van de Poolse bevolking op (slechts 48% stemopkomst bij nationale verkiezingen), en je komt uit bij een politiek systeem dat niet veel ruimte heeft ter realisatie van politiek inzicht – laat staan tot het zetten van grote politieke stappen.

Nu Tusk Van Rompuy opvolgt in Brussel, zou dit wel eens een verschuiving kunnen betekenen op de Poolse politieke scène.
Het Burgerplatform is hoofdzakelijk opgehangen rond de persoonlijkheid van Donald Tusk. Wie weet of deze partij op hetzelfde hoge niveau voort kan zonder haar boegbeeld? Daarnaast: het stokpaardje van Recht en Rechtvaardigheid is het beschimpen van de politieke handelingen van Tusk en diens partij. Nu Tusk wegvalt uit de nationale politiek, zal ook Recht en Rechtvaardigheid haar politieke discours moeten heroriënteren (een ander zwart schaap zoeken? nieuwe inhoudelijke punten op de agenda plaatsen?). De herschikking van de politieke schaakstukken op het Poolse politieke schaakbord, kan zorgen voor een adempauze, een mogelijkheid voor een frisse wind door het politieke landschap. Wie weet grijpt een derde partij de kans om ook te wegen op de besturing van het land (SLD – Alliantie Van Democratisch Links?, TR – Jouw Beweging?, PSL – Poolse Volkspartij?). Het zou het einde kunnen inluiden van een houdgreep op de Poolse politiek van het echtpaar Burgerplatform – Recht en Rechtvaardigheid, en de ingang van een gezondere, veelzijdigere politiek waarin uitdagingen leiden tot politieke inventiviteit.

Polen is dus inderdaad blij met het feit dat Tusk president van de Europese Unie wordt, zij het niet onverdeeld om dezelfde redenen. Recht en Rechtvaardigheid en diens aanhangers zijn blij dat Tusk uit de Poolse nationale politiek stapt (bewijze de toespraak die Kaczynski voor het parlement hield, eindigend met “dat ze hem daar alstublieft houden bij die raad!”). Het Burgerplatform is blij om de prestige maar niet zeker over de gevolgen voor de partij. Andere politieke partijen en burgers die nog in nationale politiek geloven, zijn blij omdat de vastgeroeste politieke verhoudingen nu mogelijk zullen worden doorbroken.

Wat betreft de gevolgen voor de Europese Unie, ben ik er vrij gerust in dat met de keuze van Donald Tusk als voorzitter van de Europese Raad geen misstap is begaan. Het is opmerkelijk dat de post wordt bekleedt door een premier van een relatief jong lid van de EU, maar dit is positief voor het Europese integratieproject. Deze keuze drukt immers de opvatting als zou de EU een tweesporenproject zijn, de kop in – in ieder geval op vlak van politieke participatie tussen oudere en jongere lidstaten. Daarnaast blijft het zo dat het premierschap dat Tusk sinds 2007 aanhoudt, blijk geeft van het feit dat hij het vertrouwen geniet van een groot deel van Polen (ok, dit wordt wel gerelativeerd door de lage opkomst bij de verkiezingen natuurlijk – maar toch). Onder zijn beleid heeft Polen de economische crisis goed doorstaan in vergelijking met andere lidstaten en hij is voor meer toenadering tussen de lidstaten. Last but not least zal Tusk Polen vertegenwoordigen en meer in de kijker zetten. En zoals hij zelf in zijn toespraak na de bekendmaking van de nieuwe voorzitter zei, staat hij klaar met veel goede wil en het geloof dat er geen verstandig alternatief naast de EU bestaat. Hij meent dat inventiviteit moet samengaan met discipline, en is ervan overtuigd dat de EU zo het hoofd zal kunnen bieden aan alle bestaande (economische crisis, Rusland) en toekomstige obstakels.

De goede wil wordt al in daden omgezet wanneer hij zijn eerstvolgende toespraak in het Engels zal houden – tegen dan zou hij klaar zijn om ook in deze taal zijn redenering helder en duidelijk te verwoorden, aldus Tusk.

Al bij al past de keuze voor Tusk dus binnen het beleid van de EU, en kan het een interessante evolutie betekenen op niveau van de Poolse nationale politiek.

Bijdrage van sociale media aan de verspreiding van haat

Abu Bakr al-Baghdadi, leider van de terreurgroep ISIS, roept een “islamitisch” kalifaat uit in de gebieden die ze in Syrië en Iran hebben veroverd. Al-Baghdadi staat aan het hoofd van het kalifaat, als kalief: de leider van alle moslims ter wereld. De naam ISIS (Islamitische Staat in Irak en Groot-Syrië) is veranderd naar “Islamitische Staat”.

Regelmatig wordt in nieuwsberichten aangehaald dat wat ISIS doet, niet in overeenstemming is met de regels van de islam (o.a. het begaan van wreedheden tegen moslims en het en masse neerschieten van mensen zonder enige vorm van proces). Ook zou zelfs de nog niet lang geleden vrijgekomen Al-Maqdisi openlijk hebben gesteld dat al-Baghdadi en zijn opstandelingen afdwalen van hun geloof. Ik hoop van harte dat deze woorden van een in die rangen autoritaire persoon, doordingen tot en enige vat hebben op de gruwelijk in het rond schoppende volgelingen van al-Baghdadi. En dan zijn er ook nog de legers van Irak en Syrië die trachten het zich verspreidende ISIS-virus tegen te houden. Ik wens ze alle sterkte toe, maar op de één of andere manier kijk ik er niet hoopvol tegenaan.

Wat mij parten speelt, is hoe het zover is kunnen komen. Hoe heeft de propaganda van ISIS zoveel mensen kunnen bereiken.

Een tweede gegeven dat aansluit bij dit wringende gevoel, is de beangstigende represailles die Israël laat uitvoeren tegen Palestijnen, sinds de ontvoering van drie Israëlische jongeren in een gebied dat onder controle stond van de Israëli. Net duikt het bericht op dat de lichamen van de drie tieners zouden zijn gevonden onder een hoop stenen op de Westelijke Jordaanoever.

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/buitenland/1.2017972

Netanyahu bedient zich van uitspraken als “Hamas zal een zware prijs betalen” en meer van dat soort dreigementen – terwijl nog niet eens vaststaat wie achter de ontvoering van en nu mogelijk de moord op de drie jongens zit – en het zijn de Palestijnse burgers die reeds sinds de verdwijning van de drie jongens het gelag betalen.

http://www.nrc.nl/nieuws/2014/06/15/israel-arresteert-80-palestijnen-voor-ontvoering-tieners/

http://www.gldstemt.nl/2.2545/buitenland/dode-bij-zoektocht-ontvoerde-tieners-israël-1.4406301

De link tussen beide trieste nieuwsfeiten bestaat uit de steunende functie die o.a. Youtube en Facebook spelen in het verspreiden van haatdragende boodschappen. Nog voor het kalifaat werd uitgeroepen, was het mogelijk om boodschappen van ISIS (Arabische ritmische redevoeringen door mannen met zwarte doeken om hun hoofd en geweren om de schouders) te bekijken op Youtube. Meer dan eens heb ik me afgevraagd hoe het mogelijk is dat zoiets niet van de website werd gehaald. Dezelfde verzuchting kwam bij me op toen ik aan Facebook een pagina rapporteerde die als titel opriep om elk uur een Palestijns kind te doden tot de drie Israëlische jongeren zouden zijn teruggevonden. Facebook liet me weten dat ze aan de pagina niets racistisch of haatdragend hadden ontdekt.

Ik verwacht vanuit de moslimgemeenschap een overtuigende afkeuring van al-Baghdadi en zijn heidense interpretatie van hun geloof, net zoals ik van de Israëli hoop dat ze van hun regeringsleiders eisen dat er eerst wordt vastgesteld wie achter de ontvoering van de tieners zit en dat dan de schuldige voor de rechter wordt gebracht. Dat die hoop en verwachtingen mogelijk niet zal worden ingevuld, zit er dik in.

Maar meer nog dan dat, vervult het mij met ongeloof en stuit het mij tegen de borst dat social media meewerken aan het verspreiden van haat tussen volkeren en binnen geloofsgemeenschappen.

Stembusgang.

Het is de tijd van debatten. Tussen kopstukken van politieke partijen, maar ook aan de keukentafel, in de trein en op straat. Over wat beter is: stemplicht of stemrecht. Over hoe het systeem eigenlijk in elkaar zit: er zijn lijsten per provincie, maar waarom voor het federale parlement geen lijst voor heel Vlaanderen? Over TV-programma’s en hoe jammer het is dat alles snel-snel moet gebeuren – net wanneer een politicus dieper wil ingaan op een thema, wordt geroepen dat de tijd om is.

Het heeft iets typisch, zo’n zondagse uitstap met de familie. Bijna iets in de aard van een communie – allicht omdat deze feesten ook in mei vallen. Voor de studenten betekent het een verplichte pauze in het studeren. Even wat zon (als het weer mee zit) en een frisse neus halen, zonder het gevoel dat je kostbare studietijd verdoet. Het vervullen van je burgerplicht is immers geen tijdverspilling. Voor de werkmens die zondag dienst heeft, een excuus om wat te laat op het werk aan te komen. Voor de bijzitter waarschijnlijk een dag die liever op een andere manier zou worden doorgebracht.

Bij ons thuis begaf vader zich vroeg in de ochtend naar stembureau 52, zodat hij op tijd op het werk zou geraken. Hij had een document meegekregen dat moest voorkomen dat hij ter plekke zou worden opgeroepen als bijzitter. “Nee meneer, dat zal niet gaan. Lees dit papier. Ik moet gaan werken. Anders graag hoor.” De overige gezinsleden koppelden het aangename aan het noodzakelijke en fietsten op terugweg naar de bakker voor zondagse pistolékes. Aan de ontbijttafel werd nog wat nagepraat over wie voor wie heeft gestemd, welke dorpelingen we zijn tegengekomen en welke ongekende kleine partijen we op de valreep nog hebben ontdekt (dingen als een piratenpartij en een partij die zich MAMA noemt – zoek maar eens op).

In de loop van de dag worden nieuwssites geraadpleegd. “Is er al een uitslag? Nee niet echt, enkel die van Oudenaarde en Hamme. Zoveel procent voor die partij – zoveel voor de andere.”

Nog snel bekijken we een kopstukkendebat, nu het nog in de context past. Een week later zijn we allemaal weer door iets anders in beslag genomen en vervult het uitpluizen van politieke opinies en beloftes ons niet meer met een gezamenlijke interesse.

We mijmeren even door op het verschil tussen stemplicht en stemrecht. Dat we in België eigenlijk een opkomstplicht hebben. Je kan nog altijd blanco stemmen. Maar dat in een democratisch systeem stemrecht zonder stemplicht het stemmen nogal nutteloos maakt. Waar sta je immers met de democratische legitimiteit wanneer partijen in de regering zitten omdat bijvoorbeeld 2/3 van de 30% van de bevolking (de opkomst van stemmers) voor die partijen hebben gekozen. Stemrecht zonder stemplicht zorgt tevens voor een verlamming van het maatschappelijke debat. Want een bevolking die niet stemt, heeft ook weinig te zeggen wanneer op politiek vlak iets gebeurt: het kon ze niet schelen toen hen werd gevraagd wie zou moeten regeren, dan moeten ze nu ook niet meer afkomen met een eigen mening.
Opkomstplicht is een goede aanloop naar stemplicht. Je moet toch de verplaatsing naar de stembus doen. Dan kan je even goed een beetje nadenken, overlopen wat voor jouw van belang is de komende vijf jaar, nagaan welk partijprogramma hier het meest rekening mee houdt (en eventueel welke politicus deze waarden op meest charismatische wijze uitdraagt), en een betekenisvolle stem uitbrengen in plaats van blanco te stemmen.

Een andere overpeinzing die werd gemaakt naar aanleiding van deze typische dag, gaat over de tijdelijke aspiraties die het licht zien. Van al de campagnebrochures, affiches, facebookacties, radioberichten, discussies en opinies, zou je van lieverlee bijnà zelf politicus willen worden. Meer dan eens denk je toch: “dat zou ik anders verwoorden” of “niet slim gezegd”, “hij schiet in zijn eigen been”, “hoe kan iemand van die partij nu zo iets zeggen”. Automatisch verzin je betere versies van slappe of blunderende verkiezingspraat. Je krijgt onbewust de neiging een bepaalde partij te willen gaan versterken of er zelf één op te richten. Maar ergens sluimert ook het besef dat deze vreemde ambities een korte houdbaarheidsdatum hebben. De koorts rond de burgerplicht zal snel weer luwen, en daarmee ook de politicusdroom.

Ondertussen zijn de stemmen geteld, de kaarten liggen op tafel. Nu kan het gesjor en getrek beginnen om een regeerbare combinatie te vinden die België de komende vijf jaar op de rails kan houden. De afronding van deze dag betekent tevens het sluitstuk van de specifieke verkiezingssfeer. Politiek zal weer slechts interessant zijn voor diegenen die zich er doorheen het jaar ook mee bezig houden: politici, journalisten, activisten en geëngageerde mensen. Ergens voel ik al een soort weemoed – eigen aan elke afsluiting. Het leven zal zijn gewone gang gaan, er zal eerst nog even worden gebakkeleid over de precieze regeringsvorming, maar dan zullen de dagelijkse zorgen onze aandacht weer opeisen.

Aan de andere kant, ter ere van de informatie die ik naar aanloop van het vervullen van mijn stemplicht heb vergaard, zal ik proberen enigszins op de hoogte te blijven van de politieke actualiteit. Op die manier worden de verkiezingen van 25 mei 2014 voor mij persoonlijk echt de moeder der verkiezingen: het startschot van een politiek bewustere levenswandel.