Israël en Hamas hebben de wapens weer tegen elkaar opgepakt. Langs alle kanten komen berichten van bombardementen op Palestijnse huizen en Israëlische angst voor extremistische aanslagen.
Temidden van al het leed dat ontstaat doordat de grootste roepers en oproerkraaiers het in twee elkaar vrezende gemeenschappen het voor het zeggen hebben, valt hier en daar toch een glimp van hoop op te vangen. Van menselijkheid, begrip, empathie.
Recent werden twee trieste incidenten van geweld en doodslag tegen kinderen in Israël-Palestina, opgepikt door de Belgische media.
Nadat eerst drie Israëlische tieners werden ontvoerd in een door Israël gecontroleerd gebied, en vervolgens vermoord (het onderzoek om de daders te ontmaskeren loopt nog steeds), werd Mohammad Abu Khdeir, een 16-jarige Palestijnse jongen, levend verbrand door Israëlische extremisten.
Gebeurtenissen die op sociale media, websites en internetfora (oh verrassing..) razendsnel uitgroeiden tot polariserende hatelijke argumenten van heethoofdige (leeghoofdige?) sympathisanten van beide bevolkingsgroepen.
Er is één gebeurtenis in dit perpetuum mobile van geweld, moord en algemene miserie, dat mijn geloof in de mensheid heeft opgekrikt: een kleine maar betekenisvolle overwinning van empathie op ontmenselijking. Palestijnse en Israëlische familieleden van de vermoorde Israëlische tieners en de vermoorde Palestijnse jongen, betuigen elkaar hun medeleven en steunen elkaar in de rouw om hun kinderen.
Afgelopen zondag, 6 juni, belde Yishai Frankel, (een oom van de vermoorde Naftali Frankel), Hussein Abu Khdeir op (de vader van de vermoorde Mohammad Abu Khdeir) om zijn medeleven te betuigen met de rouwende Palestijnse familie.
“Er is geen verschil tussen diegenen die Mohammad hebben vermoord, en diegenen die onze kinderen hebben vermoord. Dit zijn moordenaars en dat zijn moordenaars.”
Zou hij hebben gezegd volgens IsraelToday.
Vervolgens condoleerden Palestijnen uit Hebron, onder begeleiding van een rabbijn uit Goesh Etzion, de familie Frankel – aldus DeMorgen.
De berichtgeving die ons hier bereikt is secundair en passeert langs vele intermediaire bronnen. We zijn dus nooit helemaal zeker wie hoeveel en welke kleur aan verslaggeving heeft toegevoegd. Maar kleine wondertjes van toenadering tussen beide bevolkingsgroepen, verdienen minstens even veel aandacht (liefst meer, méér, veel meer!) als een zoveelste moordpartij.
Zoals vaak wordt gezegd in referentie naar de Israëlisch-Palestijnse conflict: empathie is het eerste slachtoffer. Daarom dat ik hoop dat wederzijds begrip meer kenbaar wordt gemaakt, dat het een aanmoediging mag zijn voor in de toekomst. Daarom dat initiatieven zoals Parents’ Circle (http://www.theparentscircle.com/) en Breaking the Silence (http://www.breakingthesilence.org.il/) van onschatbare waarde zijn.
Dat het gebaar van deze dappere families mag zijn als de bodem, het water en de zon die de kiempjes van de vrede doen groeien.
Artemis Kijkt Naar De Wereld. 